Powieści młodzieżowe mogą być przedsionkiem do wszystkich poważniejszych gatunków literackich, ponieważ te książki są już pisane dla pokolenia, które nie boi się nawet kilkusetstronicowej objętości
Literatura dziecięca to zbiór dzieł literackich napisanych dla dzieci i młodzieży, którzy nie są jeszcze gotowi na przyjęcie poważniejszych dzieł, zaspokajających ich potrzeby. Literatura dziecięca to także literatura stosowana. Większość (takich) dzieł literatury dziecięcej ma dziecko lub młodzież jako głównego bohatera. Podobnie jak w niemieckim pojęciu Kinder und Jugendliteratur, w języku węgierskim często wspomina się razem dzieła skierowane do obu grup wiekowych, podczas gdy język angielski, francuski i rosyjski używają tylko terminu literatura dziecięca. Obok terminu literatura młodzieżowa powoli zaczyna się przyjmować pojęcie literatury młodzieżowej, które znajduje się pomiędzy literaturą dziecięcą a literaturą młodzieżową. W szerszym rozumieniu pojęcia literatura dziecięca i młodzieżowa zaliczamy tu także literaturę popularnonaukową, a także science fiction znajdujące się na pograniczu literatury rozrywkowej i popularnonaukowej.
W nowoczesnym podejściu literatura dziecięca i młodzieżowa jest integralną częścią literatury narodowej i światowej, podczas gdy inne podejście uważa ją jedynie za literaturę stosowaną w służbie pedagogiki. Według tego ostatniego podejścia bycie pisarzem dziecięcym i młodzieżowym to osobny status, a literatura dziecięca i młodzieżowa potrzebuje własnego systemu instytucjonalnego. W naszym kraju jednak nie ma ani systemu instytucjonalnego, ani własnego forum teoretyczno-krytycznego; częściowo nigdy się nie rozwinęło, a częściowo już zanikło.
Normy literatury dziecięcej i młodzieżowej są podobne do norm literatury dla dorosłych, ale mają cechy szczególne, na które należy szczególnie zwracać uwagę. Literatura dziecięca dzieli się na grupy liryczne i epickie, czyli wiersze dla dzieci i bajki. Poezja dziecięca charakteryzuje się pięknem języka, rytmicznością, śpiewnością, czystym wyrażaniem emocji. Bajki zachwycają dzieci światem, wyraźnie oddzielają przeciwieństwa (dobro-zło, piękno-brzydota), a dobrze napisana bajka dla dzieci zawsze kończy się pozytywnym wydźwiękiem. Literatura dziecięca jest bardziej interdyscyplinarna niż literatura młodzieżowa i dla dorosłych.
Interesującym aspektem literatury młodzieżowej jest to, że z jednej strony wiele dzieł, które wcześniej były pisane dla dorosłych, stało się częścią literatury młodzieżowej (społeczna satyra Swifta, Podróże Guliwera, powieść historyczna Gárdonyiego, Gwiazdy Egeru czy utopijne dzieła Vernea), z drugiej strony prawdą jest również odwrotność, wiele dzieł, które początkowo miały być młodzieżowe, ale okazały się inne, zdobyło poważne uznanie literackie (na przykład Potop Kodolányiego, Alicja w Krainie Czarów Lewisa Carrolla czy Hobbit J.R.R. Tolkiena lub Władca Pierścieni).
Dobra literatura młodzieżowa nie jest nudna, szczególnie dba o przestrzeganie zasad językowych, jest precyzyjna, jasna, nie wprowadza w błąd w odniesieniu do życia, historii, natury i praw języka. W literaturze młodzieżowej powstaje mniej dzieł niż w literaturze dla dorosłych, ponieważ trudniej ją uprawiać, napisać dobrą książkę młodzieżową; ponadto w wielu krajach ma niższe uznanie i materialne docenienie.
Wśród perełek węgierskiej literatury młodzieżowej znajdują się Chłopcy z Placu Broni Ferenca Molnára, Proszę Pana Frigyesa Karinthyego i Skórzany płaszcz Ferenca Móry, kilka powieści Istvána Fekete oraz powieści młodzieżowe Magdy Szabó. Najpopularniejszymi dziełami literatury młodzieżowej są powieści Istvána Csukása. Seria powieściowa Gyuli Böszörményiego Łapacz snów z 2002 roku odnosi wielki sukces wśród węgierskich nastolatków, a w Siedmiogrodzie eposy i przetworzenia mitów Gabrielli Csire.
